Najbardziej znana atrakcja Mezogei znajduje się w wiosce PEANIA na wschodnich stokach góry Hymet: jest nią jaskinia Koutouki (codz. 10.00-17.30) ze wspaniałymi stalaktytami, stalagmitami i wielobarwnymi skałami. Bez większego problemu można tu dojechać autobusem z Aten do Markopulo; wysiada się w Peanii, a potem wspina pod górę. W pobliżu wsi — nieco na wschód, przy drodze do Spaty — stoi kaplica Agios Athanasios, wzniesiona — jak wiele kościołów w tych okolicach — z kamiennych bloków pamiętających czasy rzymskie.

Kolejne kaplice czekają w MARKOPOULO, głównej wsi w Mezogei. W otoczo­nym murem ogrodzie w obrębie wsi stoją bliźniacze kaplice Agia Paraskevi (świętej Praskowii ) i Agia Thekla (świętej Tekli ). Kiedy zadzwonić do drzwi, pojawia się zakonnica, która otwiera obie świątynie, by pokazać turystom siedemnastowieczne freski. Bardziej na zachód, przy drodze do KOROPI, znajduje się jeden z najstar­szych kościołów w Attyce, Metamorfosi (X w.). Klucze do niego można otrzymać w kościele Analipsi w Koropi.

Na wschód od Markopoulo droga prowadzi obok Agia Triada (kaplicy św. Trójcy, 2,5 km) z niezwykłą podwójną nawą i dalej, nad morze, do PORTO RAFTI, położonego nad niemal doskonałą naturalną przystanią, otoczoną niewielkimi wysepkami. Miejscowość jest aktualnie w fazie gwałtownego rozwoju (powstała już płatna plaża zarządzaną przez EOT i sporo tawern), ale warto się w niej zatrzymać, o ile tylko uda się znaleźć pokój. Na wysepce zwanej Rafti, na wprost przystani, wznosi się wielki osobliwy rzymski posąg szwaczki, który prawdopodobnie spełniał niegdyś rolę latarni morskiej.

Dysponując samochodem można się stąd wybrać wzdłuż wybrzeża do wsi VRAVRONA i starożytnego Brauron.

Najwyraźniej nie jest to odpowiednie miejsce, w którym można by trochę posiedzieć, czekając na prom czy autobus. Nie mając jednak co zrobić z wolnym czasem, można wybrać się do ruin starożytnego Thoriko, leżącego poniżej wsi PLAKA, 5 km na północ od Lavrionu. W czasach antycznych była to wysunięta placówka obronna strzegąca rejonów kopalń; do dzisiaj w najlepszym stanie zachowały się ruiny teatru, wyciosanego w pobliskim wzgórzu.

Zatrzymując się na jakiś czas w Atenach przed podróżą na wyspy, warto zajrzeć do biura EOT przy placu Sintagma i zaopatrzyć się w rozkład rejsów promów z Pireusu. Choć nigdy nie należy mu zbytnio ufać, daje niezłe wyobrażenie o ogólnych zasadach funkcjonowania połączeń promowych; zwracamy uwagę, że rozkład nie uwzględnia rejsów w obrębie Wysp Sarońskich.

Większość promów — na Lesbos, Samos, Ikarię, do portów na Peloponezie i najpopularniejsze wyspy w archipelagu Cyklad — odpływa między 6.30 a 9.00. Drugi okres wzmożonej aktywności w porcie trwa od 12.00 do 15.00 (kierunek Cyklady i Dodekanez), a trzeci od 16.00 do 22.00 (czasem później) do rozmaitych portów, ale głównie na Kretę i zachodnie Cyklady. Promy kursują na tyle często, że — przynajmniej w szczycie sezonu — nigdy nie trzeba nocować w Atenach czy Pireusie.

Bilety kupować można dopiero w Pireusie, chyba że ktoś chciałby zarezerwować sobie kabinę lub przewieźć samochód (w tym wypadku trzeba skontaktować się z agentami w Atenach lub Pireusie). Ogólnie rzecz biorąc, najlepiej zjawić się w porcie wcześnie rano, powiedzmy o 6.30, i zajrzeć do biur agentów przewozowych w okolicach stacji metra i wzdłuż nadbrzeża Platia Karaiskaki. Trzeba pamiętać, że wielu agentów reprezentuje tylko pojedyncze linie i żeby wyrobić sobie obraz całości, należy odwiedzić przynajmniej trzech-czterech z nich. Ceny rejsów są stałe, ale jakość i trasy różnią się ogromnie. Udając się np. na Thirę (Santoryn) czy Rodos, najlepiej szukać promu, który po drodze zatrzymuje się jedynie na trzech czy czterech wyspach; na Kretę należy szukać bezpośrednich połączeń.

Promy w różnych kierunkach odpływają z różnych miejsc w głównym porcie, zazwyczaj zgodnie ze schematem przedstawionym w ramce powyżej, ale na wszelki wypadek lepiej jest zjawić się wcześniej, by mieć czas na poszukanie specjalnej tablicy z nazwą interesującego nas promu i zegarem z zaznaczoną godziną wypłynięcia z portu, wywieszanej zazwyczaj na barierce nad wodą lub na rufie promu.

Z Aten do Pireusu najłatwiej dostać się metrem. Stacje w centrum miasta to plac Omonia i Monastiraki, Thisio w rejonie dzielnicy Veikou i Petralona w okolicach Koukaki. Podróż z Omonii do końcowej stacji w Pireusie trwa ok. 25 minut. Pociągi kursują od 6.00 (tak by można złapać promy odpływające wcześnie rano) do północy, by zapewnić dojazd do stolicy pasażerom wysiadającym z praktycznie wszystkich (wyjąwszy spóźnione) promów przypływających do portu. Za przejazd płaci się 75 dr, 100 ze stacji na północ od Omonii.

Alternatywą jest przejazd autobusem bądź taksówką. Zielony autobus # 041 (w ciągu dnia co mniej więcej 20 min, od 1.00 do 5.00 co godzinę) kursuje do ulicy Vasileos Konstandinou, kilka przecznic od doków, ale jedzie się nim bardzo długo (z Sintagmy ok. 1 godz.). Znacznie szybsze są autobusy pospieszne, które zapewniają w dodatku połączenie z lotniskiem. Za przejazd taksówką z centrum Aten lub lotniska w ciągu dnia płaci się ok. 1000 dr, co warto wziąć pod uwagę, zwłaszcza jeśli ktoś planuje wyprawę wodolotem z przystani Flisbos lub Zea, które leżą dość daleko od stacji metra.

Ateński pchli targ, zajmujący obszar między kilkoma ulicami wokół placu Monas­tiraki, czynny jest co niedzielę od mniej więcej 6.00 rano do ok. 14.30. Po części przygotowany jest na użytek turystów — sklepy w tych okolicach przez cały tydzień na okrągło reklamują się jako „pchli targ” — ale jest tu też sporo autentycznych greckich (a obecnie również przywożonych przez greckich emigrantów z byłego Związku Radzieckiego) rupieci, wystawianych zwłaszcza wzdłuż ulic Ifestou i Pand­rosou (E2/3). Warto zajrzeć do McCoya u wylotu Adrianou (koto stacji metra Thisio) oraz na platia przy Kinettou, niedaleko kościoła Agios Filippos.

Poważniejsze zakupy można zrobić na pchlim targu w Pireusie, również w nie­dzielę, również o tej samej porze; przychodzi tu mniej turystów, lecz wystawianych jest więcej towarów. W kramach urzędują zawodowi handlarze starzyzną, a także zwyczajni ludzie oferujący zwyczajne (czasem nadzwyczajnie zwyczajne) przedmioty codziennego użytku. Targ znajduje się przy kilku ulicach zaraz za nadbrzeżem Akti Posidonios.

Poza tym w wielu innych dzielnicach Aten w jeden ustalony dzień tygodnia organizowane są targi uliczne (laiki agora), zazwyczaj w godzinach 7.00-14.00. Kupić można na nich niedrogie artykuły gospodarstwa domowego, nasiona, owoce i warzywa. Najbliżej centrum czynne są: w poniedziałek Hansen w Patision (A2), we wtorek Lesbou w Kipseli (poza mapką) i Laskou w Pangrati (poza mapką), w piątek Ksenokratous w Kolonaki (Z5), Tsami Karatassou w Veikou (B4) i Arhimidous w Mets (F5), a w sobotę Plakendias w Ambelokipi (jeden z największych; poza mapką) i Kallidromiou w Eksarhii (Ci).

Świeże greckie rośliny i zioła można natomiast dostać w niedzielę rano na straganach przy ulicy Vikela w Patision (poza mapką); rośliny i kwiaty sprzedaje się też codziennie na Platia Agia Irini koło Ermou (E2).

Przez lata swego istnienia letni Festiwal Ateński rozrósł się tak bardzo, że obecnie obejmuje już niemal wszystkie dziedziny sztuki: przede wszystkim antyczny teatr grecki (spektakle — we współczesnej grece — wystawiane są w teatrze Heroda Attyka na południowych stokach Akropolu), ale również taniec klasyczny i nowo­czesny, muzykę klasyczną, jazz, tradycyjną grecką muzykę ludową, a nawet nieco muzyki rockowej. Imprezy festiwalowe odbywają się nie tylko w teatrze Heroda Attyka, który w ciepły letni wieczór sam w sobie jest wielką atrakcją, ale także w teatrze pod gołym niebem na wzgórzu Likavitos, w amfiteatrze Veakio w Pireusie oraz (w ramach specjalnych, acz drogich wycieczek autokarowych) we wspaniałym starożytnym teatrze w Epidauros.

Imprezy odbywają się od początku czerwca do połowy września. W program należy zaopatrzyć się bezpośrednio po przyjeździe do miasta; należy również pospieszyć się z zakupem biletów do teatru. Kasa festiwalowa znajduje się w pasażu przy Stadiou 4 (D4; • 3221459/3223111; pn.-pt. 8.30-13.30 i 18.00-20.30); kasy w poszczególnych teatrach czynne są w dniu spektaklu. Repertuar głównych imprez można otrzymać wcześniej w zagranicznych biurach EOT (jednakże biura te nie zajmują się rozprowadzaniem biletów). Zniżki dla studentów tylko przy zakupie biletów w przedsprzedaży.

Jazz i muzyka Ameryki Łacińskiej

Jazz jest w Grecji raczej mało popularny; największy klub, Half-Note, w ciągu ostatnich lat czterokrotnie zmieniał adres. Główne imprezy odbywają się w ramach Bic Jazz and Blues Festival pod koniec czerwca. Informacje i bilety w kasie Festiwalu Ateńskiego (zob. str. 101) i wybranych sklepach muzycznych.

W miarę regularnie otwarte są następujące kluby:

Half-Note, Fthiotidos 68, Ambelokipi, poza mapką, za A/B5 (•6449236). Niemal codzienni e jazz na żywo, z wyj. wtorków i sezonu letniego.

Latin, Kallidromiou 69, Eksarhia, C3 (• 3645978). Stosunkowo nowy (i prężny) klub, w którym posłuchać można salsa, muzyki Ameryki Południowej i niekiedy czegoś greckiego, w zależności od dnia tygodnia.

The Freneh Quarter, Mavromihali 78, Eksarhia, C4. Tylko jazz i blues z płyt. Zamkn. latem.

Take Five, Patriarhou Ioakim 37, Kolonaki, D5 (•7240736). Czynny wieczorem klub z zespołami występującymi na żywo; wskazana rezerwacja miejsc. Zamkn. w pp. i czw.

Tradycyjna grecka muzyka — rembetika i dimotika — bywa często najbardziej oszałamiającą rozrywką wieczoru. Aby jej zakosztować, trzeba jednak zjawić się w zimie, ponieważ od ok. 15 maja do końca października większość klubów i boites jest zamkniętych, zaś muzycy wyruszają w tym czasie na tournee po prowincji i wyspach. To, co pozostaje czynne latem, jest zazwyczaj jedynie hałaśliwą i bardzo drogą parodią na użytek turystów; najwięcej tego typu „rozrywki” znaleźć można oczywiście w rejonie Plaki.

Co do innych gatunków muzyki na żywo, to istnieją w Atenach niewielkie kluby jazzowe i rockowe, często borykające się z kłopotami finansowymi i zmieniające lokale, ale warte odwiedzenia. Muzyka klasyczna dominuje w czasie letniego Festiwalu Ateńskiego; od kiedy ukończono salę koncertową przy Vasilis Sofias, sezon trwa również w zimie. Dyskoteki i bary muzyczne przypominają tego typu instytucje w innych krajach Europy. Kluby w mieście, podobnie jak muzyczne boites, zazwyczaj są nieczynne latem, chyba że dysponują tarasem na dachu. W tym czasie ateńska młodzież przenosi się tłumnie do gigantycznych dyskotek na przedmieściach nad morzem.

Informacje i fachowe rady na temat wszelkiej muzyki — tradycyjnej, rockowej i jazzu — można uzyskać w sklepach płytowych Philodisc przy Emmanuel Benaki 9, Eksarhia, Melody House, Mitropoleos 88, Monastiraki, oraz Pop 11, Pindarou 38, róg Tsakalof, Kolonaki. We wszystkich wywieszane są plakaty informujące o każdej ciekawszej imprezie muzycznej; można też nabyć tu bilety na koncerty rockowe, jazzowe i festiwalowe.