Kefalonia to największa z Wysp Jońskich — są na niej prawdziwe miasta i uzdrowiska. Do lat osiemdziesiątych nie myślano poważnie o turystyce, być może sądząc, że wyspa nie tak łatwo się „sprzeda”. Prawie wszystkie budynki uległy zniszczeniu podczas trzęsienia ziemi w 1953 roku, a przecież to właśnie arcydzieła weneckiej architektury wnosiły powiew elegancji w ten surowy górski krajobraz. Bardziej przekonującym wyjaśnieniem późnego zaangażowania się Kefalonii w tury­stykę jest opinia, że jej mieszkańcy to lokalni patrioci i uparciuchy. Nawet greckich turystów śmieszy fakt, że autobusy z Kefalonii do Aten jadą najpierw do miasta Liksouri — podobno urodzeni w nim kierowcy nie chcą się zgodzić na żadne zmiany.

Teraz, gdy mieszkańcy pojęli już korzyści tego dochodowego przemysłu, Kefalo­nia przeżywa turystyczny boom. Zawsze lubili tę wyspę Włosi, a teraz zaczynają się pojawiać grupy turystów angielskich, dla których zbudowano nowy „między­narodowy” port lotniczy, zaś przy prawie każdej lepszej plaży postawiono restaura­cję. Atrakcji z pewnością tu nie brakuje — niektóre plaże mogą się porównać z najlepszymi na Wyspach Jońskich, a miejscowe wytrawne białe wino Rombola jest wyśmienite, chociaż drogie. Poza tym wyspa może przyjąć wielu turystów i nie ma się poczucia ciasnoty. Wspaniałe krajobrazy mówią same za siebie, a na najwyższym wzniesieniu, górze Enos (1632 m n.p.m.) utworzono park narodowy, by chronić jodłę grecką (Abies cephalonica, od nazwy wyspy).