Naksos to największa i najbardziej żyzna z wysp cykladzkich. Górzysta i zielona, różni się bardzo od wielu swoich sąsiadów. Ta odmienność jest widoczna w unikalnej architekturze wielu wiosek położonych w głębi wyspy; wenecka okupacja (od XIII do XVI wieku) pozostawiła wieże i ufortyfikowane rezydencje rozrzucone po wyspie, podczas gdy średniowieczni uciekinierzy z Krety narzucili jednolity charakter wschodnim osadom Naksos.

Obecnie Naksos może się spokojnie utrzymać bez turystów, dzięki uprawie ziemniaków, oliwek, winogron i cytryn, ale od 1988 roku wyspa związała swój los z turystyką i dziś jest prawie tak zatłoczona i skomercjalizowana, jak Paros w sezonie. Lotnisko — współczesny wskaźnik stopnia rozwoju — zostało w końcu otwarte w 1991 roku. Pas startowy nie jest jednakże przygotowany do przyjmowania olbrzymich samolotów odrzutowych, a że został zbudowany na terenie dawnego, słonego bagna, można więc oczekiwać, że co pewien czas będzie zalewany lub zostanie wypaczony.

Niewielu turystów odważa się wyjechać poza port i plaże, chociaż co roku rosnąca liczba ludzi, których nie odstraszają przesadzone opowieści o grubiaństwie wieś­niaków, odwiedza środkowe rejony wyspy. Z pewnością, ma ona wiele do zaoferowania, trzeba tylko wiedzieć, gdzie czego szukać: intrygujące centralne doliny, wietrzne, lecz malownicze północne wybrzeże i wspaniałe, piaszczyste plaże na południowym zachodzie, należące do najpiękniejszych w Grecji.