MIASTO RODOS dzieli się na dwie nierówne części: zwarte stare miasto, otoczone murami i bezkształtne nowe miasto, rozciągające się w trzech kierunkach. Wszędzie turysta czuje się panem. W nowych dzielnicach, zwłaszcza na zachód od portu jachtowego Mandraki, budynki, które nie są hotelami, są sklepami z pamiątkami, wypożyczalniami samochodów, agencjami turystycznymi i barami — około stu w każdej kategorii. W tej okolicy, na północ i zachód rozciąga się plaża miejska (dla spóźnialskich tylko miejsca stojące), z leżakami, parasolami i prysznicami.

Na najdalej wysuniętym na północ cypelku wyspy znajduje się zupełnie przeciętne akwarium oraz muzeum z wypchanymi rybami (wyglądającymi na gnijące) i nie­zwykłą kolekcją dziwów natury (jednooka koza, ciele z ośmioma nogami, itd.). Może to stanowić pewną rozrywkę.

W odległości około kilometra od nowego miasta znajdują się ruiny hellenistycz­nego Rodos. Obejmują one teatr i stadion oraz kilka kolumn świątyni Apolla, ulokowanych na szczycie Góry Smitha, dawniej zwanej Agios Stefanos. Przemiano­wano ją na cześć brytyjskiego admirała, który w czasach wojen napoleońskich miał tu swój punkt obserwacyjny. Ten zalesiony teren jest popularny wśród spacerowi­czów i uprawiających jogging. Najbardziej zielonym i ocienionym miejscem jest park Rodini, oddalony o około 2 km na południe od Rodos, przy drodze do Lindos. W letnie wieczory władze miejskie organizują tu festiwal degustacji win.

Średniowieczne miasto

Stare miasto jest znacznie ciekawsze. Samo wyszczególnienie głównych zabytków, nie może oddać w pełni jego średniowiecznego charakteru. Turysta ma mnóstwo przyjemności z samego przemykania przez dziewięć zachowanych bram, spacerowa­nia uliczkami wśród sklepień i łuków wytrzymujących trzęsienia ziemi, ocierania się o ciepłe piaskowce i mury z lawy w kolorze ochry i błękitu, stąpania po żwirowych chodnikach hoklaki, ułożonych w mozaiki na niektórych dziedzińcach. Zagubienie się w starym mieście to bezpieczna przygoda, ponieważ dokładne plany miasta znajdują się przy większych skrzyżowaniach.

Pierwszą budowlą, która rzuca się w oczy i dominuje nad północno-wschodnią częścią miasta jest Pałac Wielkich Mistrzów (wt.-nd. 8.30-15.00; 400 dr., w niedzielę wstęp wolny), zbudowany na murach XIV-wiecznych fortyfikacji. Zniszczony przez wybuch amunicji w 1855 roku, został odbudowany przez Włochów i przeznaczony na letnią rezydencję Mussoliniego i Wiktora Emmanuela III („Króla Włoch i Albanii, Cesarza Etiopii”), ale obydwaj nie korzystali z niego zbyt często. Rekonstrukcja budynku z zewnątrz jest wierna, ale wnętrza przerobiono na dużą skalę: marmurowe schody prowadzą do pokoi, których podłogi pokryte są hellenistycznymi mozaikami z Kos, a wyposażenie może rywalizować z wieloma europejskimi pałacami. We wtorkowe i sobotnie popołudnia odbywa się dodatkowo zwiedzanie murów (14.45-15.00; 800 dr), począwszy od bramy kolo Pałacu —jedyne­go dostępnego wejścia.

W dużym stopniu zrekonstruowana ulica Rycerska (Odos Ippoton) prowadzi na wschód od Platia Kleovoulou, leżącego na wprost Pałacu. Po obu jej stronach znajdują się „zajazdy”, w których, zgodnie z przynależnością językową i narodową, mieszkali rycerze zakonni. Państwo zakonu Joannitów trwało przez 214 lat, do momentu, w którym Turcy otomańscy zmusili ich do opuszczenia wyspy (1522) i przeniesienia się na Maltę. Oblężenie trwało 6 miesięcy, a stosunek napastników do obrońców wynosił 30:1. Obecnie zajazdy są siedzibami różnych agencji rządowych i instytucji kulturalnych. Ostateczny efekt renowacji jest, jak było do przewidzenia, sztuczny i bez polotu. W połowie drogi w dół, przez bramę na południowej stronie, widać ogród z tryskającą bez przerwy piękną, turecką fontanną. Na tym terenie prowadzone są obecnie prace restauracyjne i być może wkrótce będzie on otwarty dla zwiedzających.

U podnóża wzniesienia stoi Szpital Rycerski, zamieniony obecnie na Muzeum Archeologiczne (wt.-nd. 8.30-15.00; 400 dr), gdzie najważniejszym eksponatem jest hellenistyczny posąg Afrodyty, nazwany przez Lawrence’a Durrella „Morską Wenus”. Naprzeciw stoi Muzeum Bizantyjskie (wt.-nd. 8.30-15.00; 400 dr) umiesz­czone w starej katedrze rycerskiej — bizantyjskiej kaplicy Panagia Kastrou, którą rycerze zaadaptowali do swoich potrzeb. Średniowieczne ikony i freski przeniesione z kaplic na Rodos i Halki, jak również fotografie artystyczne składają się na muzealną ekspozycję. Warto ją zwiedzić, gdyż większość bizantyjskich kościołów w starym mieście i okolicznych wioskach jest bez przerwy zamknięta. Lokalizacja tych obiektów jest ukazana w rozpowszechnianej mapie-plakacie.