Stolica wyspy i jedyne miasto składa się z portu Gialos i Horio na wzgórzu powyżej, które znane są razem pod nazwą SIMI. Nie do wiary, lecz niecałe sto lat temu miasto było bogatsze i miało więcej mieszkańców (30 000) niż miasto Rodos. Bogactwo przyszło, pomimo jałowości ziemi, dzięki mistrzostwu w budowaniu statków i połowom gąbek, uprawianych tu od czasów przedklasycznych. Pod okupacją turecką, Simi tak jak inne wyspy Dodekanezu, cieszyło się znaczną autonomią, w zamian za roczną daninę w postaci gąbek dla sułtana. Lecz wojna 1919-1922, pojawienie się sztucznych gąbek i stopniowe zastępowanie załóg mieszkańcami Kalimnos, przesądziły o losie lokalnej gospodarki. Siady obu tych działalności pozostały, lecz gąbki w sklepie z pamiątkami pochodzą przede wszystkim z Ameryki Północnej, a wspaniałe XIX-wieczne rezydencje są teraz w dużej mierze opuszczone i bez dachów, ich okna patrzą ślepo na piękny, naturalny port. Tak jak w Kastellorizo, wybuch amunicji w czasie wojny — tym razem spowodowany przez wycofujących się Niemców — zrównał z ziemią setki domów w Horio. Krótko po tym, 8 maja 1945 została tu podpisana oficjalna kapitulacja niemieckich jednostek okupujących Dodekanez. Tablica upamiętniająca to wydarzenie znajduje się na budynku obecnej restauracji Restaurant Les Katerinettes (nie polecamy jej pod innym względem), a co roku w tym dniu organizowany jest festiwal z muzyką i tańcami.

Pomimo ciężkiej sytuacji rysuje się przed Kastellorizo pewnego rodzaju perspek­tywa. W latach osiemdziesiątych rząd pogłębił port, aby mógł on przyjmować statki rejsowe, przygotował lotnisko do lotów na Rodos i rozważał projekt stworzenia z wyspy oficjalnego portu wejściowego. Miał to być krok, który przyciągnąłby jachty dość często tu zawijające. Ciekawe jest lokalne Muzeum Historyczne (wt.-nd. 8.00-14.30), które przeniesiono o budynek dalej z dawnego meczetu (przez pewien czas przeznaczony był na sklep wolnocłowy), a obecnie zamkniętego i opuszczonego. Każdego lata wyspa przeżywa najazd emigrantów z tych terenów. Niektórzy urządzają tu tradycyjne śluby w katedrze Agios Konstandinos mającej starożytne kolumny skradzione z Patary w Azji Mniejszej.

Jest tu jeden miejski hotel ksenonas z wygórowanymi cenami oraz kilka innych miejsc z pokojami do wynajęcia z niekompletnymi instalacjami wodno-kanalizacyjnymi, nawet jak na standardy małych, suchych wysepek. Rzeczywiście, pomimo ostatniego podniecenia działalnością rządu, Kastellorizo nie jest przygotowane «a przyjęcie tych kilkunastu przypadkowych turystów. W zimie gromadzi się wodę w cysternach, a prawie wszystkie artykuły spożywcze, które można znaleźć w dwóch supermarketach i trzech lub czterech tawernach są sprowadzane po znacznych kosztach z Rodos. Ryby stanowią jedyny, stosunkowo tani wyjątek — najlepsze można zjeść w To Mikro Parisi. OTE (często odcięte od świata) i poczta zajmują ten sam budynek.

Turyści zaopatrzeni w płetwy i maski pływackie, mają okazję do podziwiania bogactw kolorowego życia morskiego wokół tych brzegów. Chociaż nie ma tu plaży, morze jest zazwyczaj przejrzyste i płaskie jak szkło, wspaniałe do nurkowania i skoków ze skał. Na wschodnim brzegu, osiągalnym wyłącznie łodzią, znajduje się grota Parasta, sławna ze swoich stalaktytów i dziwnych, niebieskich efektów świetlnych, z którymi spotkać się można tylko na Capri. Mieszkają tu również foki, które mogą stać się agresywne, gdy podejdzie się do nich zbyt blisko.

Jeśli upał (piekielny w lecie) pozwoli, można przejść dobrymi ścieżkami na południe i zachód od portu, obok wiejskich kapliczek, do Paleokastro, miejsca lokalizacji doryckiego miasta. Ze szczytów podziwia się przepiękne widoki na port, mający kształt nogi słonia i na greckie wysepki leżące od strony Turcji. Żadna z tych mniejszych wysepek nie jest obecnie zamieszkana, lecz do niedawna „Pani z Ro”, właścicielka wysepki o tej samej nazwie, każdego dnia podnosiła grecką flagę na przekór Turkom z lądu. Zmarła parę lat temu w wieku 104 lat.

Kastellorizo tradycyjnie było mocno uzależnione od szmuglowanych towarów z Kas i przez lata (w czasie siesty kapitana poru, oczywiście) dość łatwo było załatwić jednodniowy wypad do Turcji. Ostatnie raporty wskazują, że lokalne władze rygorystycznie przestrzegają prawa. Zarządzenia władz greckich, dotyczące pod­niesienia cen towarów na wyspie, wywołały ostre sprzeciwy mieszkańców.

Podróż promem z powrotem na Rodos trwa 6 godzin, dłużej w czasie złej pogody (jeśli w ogóle prom wyjdzie w morze). Równie rzadkie samoloty do Kodos, to małe i drogie maszyny STOL. W sumie Megisti nie jest miejscem, gdzie dobrze być przy końcu wakacji, mając bilet powrotny do domu na konkretny termin.

Halki administracyjnie należy do archipelagu wysp Dodekanezu. Prawie wszyscy mieszkańcy (z wyjątkiem około czterystu) wyprowadzili się (zwłaszcza na Rodos i do Tarpon Springs na Florydzie) po zarazie, która zniszczyła gąbkę na początku tego stulecia. Obecnie, chociaż może to w najbliższej przyszłości ulec zmianie, jest tu cudownie cicho w porównaniu z Rodos — wydarzeniem dnia staje się złowienie przez kogoś ryby.

Zalążki rozwoju pojawiły się w roku 1983, gdy UNESCO mianowało Halki „wyspą pokoju i przyjaźni” i ustanowiło ją jako miejsce corocznej, międzynarodowej konferencji młodzieży (Tilos odrzuciło tę zaszczytną ofertę). Zgodnie z umową, 150 rozsypujących się domów w porcie EMBORIO miało zostać odnowionych z fun­duszy UNESCO i przeznaczonych na kwatery gościnne dla delegatów i gości. W rezultacie ukończono jeden hotel, gdy grupa francuskich geologów odkryła podmorskie źródła wody pitnej, której wcześniejszy brak blokował poprzednie próby rozbudowy bazy turystycznej.

Do 1987 roku reszta tego wspaniałego planu nie została zrealizowana. Jedynym widocznym znakiem „pokoju i przyjaźni”, był nie kończący się strumień biuro­kratów z UNESCO i Aten, którzy zajmowali każde dostępne łóżko i wyprawiali pijackie i muzyczne hulanki pod przykrywką „konferencji ekologicznych”. Wy­spiarze, zmęczeni tym oszustwem, odesłali darmozjadów do domu pod koniec 1991 roku. Od tego czasu, wspólnie z organizatorami turystyki, jak np. Laskarina Holidays, zarządzają odnowionymi domami, mają też nadzieję na ukończenie projektów wodnych i przyciągnięcie turystów zorganizowanych (co poniekąd już się udaje) oraz indywidualnych.

Przez kilka najbliższych lat będzie się można cieszyć senną atmosferą niewielkiej (40 km² ), wapiennej wysepki. Podczas lata pojawia się ostra rywalizacja o zdobycie tych kilku miejsc noclegowych w Emborio oraz w czterech tawernach. Gdy zostaje się na dłużej, zwłaszcza poza sezonem, to możliwe jest wynajęcie całego domu po śmiesznie niskiej cenie. Jest tu poczta (otwarta tak krótko, jak to tylko możliwe), trzy sklepy, piekarnia i dwie plaże w pobliżu: jedna mała, piaszczysta i z tawerną, druga większa i kamienista.

Trzy kilometry w głąb wyspy leży wioska, która nie uległa piratom. Na terenie HORIO, opuszczonego w latach pięćdziesiątych, stoi zamek Joannitów. Po drugiej stronie drogi jest mały kościółek Stavros, w którym 14 września odbywa się jeden z dwóch dużych festiwali na wyspie.

Nie ma tu nic więcej do oglądania, chociaż kilkugodzinny spacer w poprzek wyspy może dostarczyć wielu przyjemności. Na szczęście, w miejscu gdzie kończy się cementowy „Tarpon Springs Boulevard”, rozpoczyna się pokryta kocimi łbami ścieżka. Bulwar wybudowano za pieniądze mieszkańców powracających z Florydy, aby zapewnić łatwy dojazd cadillakami do gruntów panigiri w Stavros. Jednak Halki naprawdę potrzebowało (i dalej potrzebuje) odpowiedniego systemu kanalizacyj­nego i wodociągów słodkiej wody. Pod koniec spaceru dochodzi się do klasztoru Agiou Ioanni Prodromou. Rodzina, która się nim zajmuje, może udostępnić celę do spania (oprócz 29 sierpnia, kiedy odbywa się tu drugi z festiwali), lecz trzeba mieć własne zapasy. Monotonność rzeźby terenu kompensują wspaniałe widoki na wyspy Dodekanezu i wybrzeże Turcji.

Na zachód od Katavii kręta droga biegnie przez puste, piaszczyste południo­wo-zachodnie wybrzeże, a następnie przechodzi w gorszy odcinek, który wkrótce będzie modernizowany. I tu jest miejsce dla niezależnych turystów i nudystów. Przydaje się jednak własny środek lokomocji, odpowiednia porcja zapasów i porząd­na para butów. Zanim droga zostanie poprawiona, odchodzi od niej dojazd do położonego na szczycie wzgórza XIV-wiecznego klasztoru Skiadi, w którym znajduje się cudowna ikona przedstawiająca Madonnę z Dzieciątkiem. W XV wieku heretyk ugodził obraz nożem i z rany na policzku Matki Boskiej (podobno) popłynęła krew. Nie trzeba dodawać, że ręka oprawcy została natychmiast sparaliżowana. Rysa i dziwne brązowe ślady są wciąż widoczne. Można tu przenocować po wcześniejszym uzgodnieniu z dozorcą, lecz podobnie jak na plażach poniżej, trzeba mieć ze sobą wszystkie potrzebne rzeczy, a podczas weekendów ma się tu dużo lokalnego towarzystwa.

Najbliższą miejscowością, współczesną i nieciekawą, jest APOLAKIA, oddalona o kilka kilometrów w głąb wyspy. Jest w niej kilka tawern, pokoi do wynajęcia, sklep wielobranżowy, idealny dla tych turystów, których nie zraża nie najlepsze zaopat­rzenie na południu Rodos. Przy centralnym, źle oznakowanym rondzie prawie zawsze znajdzie się paru kierowców pochylonych nad mapami: droga na północny zachód prowadzi do Monolithos, południowa wraca do Katavii, a na północ biegnie malownicza trasa wiodąca z powrotem do Gennadi. Niewiele dalej znajduje się „droga” boczna, wiodąca do zapory irygacyjnej na północy, dość malowniczej (widać ją z położonej wyżej Siany).

GENNADI, leżąca przy nadmorskiej drodze, oferuje mnóstwo ułatwień dla turys­tów, chociaż organizatorzy wycieczek jeszcze tu nie dotarli. Wybrzeże jest puste, aż do PLIMIRI, które składa się z jednej tawerny w osłoniętej, piaszczystej zatoce. Obok zrujnowanego nadbrzeża, spoczywa zatopiony przed dziesięcioma laty wrak, przyciągając doświadczonych płetwonurków. Poza Plimiri droga zakręca w głąb lądu do KAT A VII, oddalonej o 100 kilometrów od stolicy. Jest tu kilka tawern przy skrzyżowaniu dzielącym plac i parę pokoi do wynajęcia. Miejscowość, podobnie jak wiele innych na południu, jest w trzech czwartych opuszczona. Właściciele za­mkniętych domów pracują w Australii lub w USA.

Z Katavii wyboisty, oznaczony szlak prowadzi do Prassonissi. Jest to najdalej wysunięty na południe punkt Rodos, ze zautomatyzowaną dopiero w 1989 roku latarnią morską. Od maja do października można ją zwiedzać, spacerując w poprzek szerokiej i niskiej piaszczystej łachy, lecz zimowe sztormy zalewają to wąskie połączenie i zamieniają Prassonissi w prawdziwą wyspę. Nawet w lecie przeważające północno-zachodnie wiatry spychają pływaków na zawietrzną stronę tego cypla, a na pełnym wietrze pozostają światowej klasy windsurfingowcy. Namioty i przy­czepy kempingowe ustawione są wśród nieustannie szeleszczących na wietrze rachitycznych jałowców. W wodę można się zaopatrywać w tawernach położonych po obu stronach drogi dojazdowej. Knajpa stojąca koło starego wiatraka ma milszy charakter, lecz uwaga na ryby — świetne, ale należą do najdroższych w Grecji.

Zwiedzając tereny Rodos leżące na południe od linii Monolithos-Lardos, łatwo jest ulec wrażeniu, że zabłądziło się na inną wyspę. Dzieje się tak do chwili, gdy inflacyjne ceny sprowadzają wyobraźnię na ziemię. W drodze na południe wyspy znikają pięciogwiazdkowe hotele i dobre drogi, przerzedzają się tłumy. Nie ma infrastruk­tury turystycznej i transportu publicznego. Tylko jeden autobus dziennie jeździ wzdłuż wybrzeża do Katavii, gdzie puste plaże osłonięte wydmami mają mnóstwo miejsca na biwaki. Tawerny stoją jedynie przy bardziej popularnych plażach, lecz niewiele jest miejsc, w których można się zatrzymać.

Planowana jest budowa nowego lotniska pomocniczego w tym rejonie. Tak więc „stary świat” nie potrwa długo. Masywne konstrukcje już rosną w okolicy LARDOS, przy trasie turystycznej. O dwa kilometry dalej w kierunku południowym od Lardos rozciąga się wspaniała plaża z trzema najlepszymi na wyspie kempingami i początkiem małego kompleksu turystycznego Lardos Bay, stykającego się na wschodzie z miejscowością PEFKI.

Asklipio

Dziewięć kilometrów dalej, brukowana, boczna droga prowadzi 4 kilometry w głąb wyspy do ASKLIPIO — sennej wioski z rozpadającym się zamkiem i bizantyjskim kościołem Kimisis Theotokou. Freski w jego wnętrzu są w o wiele lepszym stanie niż te w Thari, dzięki suchszemu klimatowi. Aby dostać się do środka, należy odwiedzić księdza, mieszkającego w domu za apsydą. Jeśli go nie będzie, pociągnij za linę dzwonu. Budowla pochodzi z 1060 roku, postawiona jest na planie prawie identycznym jak w Thari. W XVIII wieku dodano dwie apsydy, aby częściowo ukryć sekretną szkołę w podziemnej krypcie. Same freski są nieco późniejsze niż w Thari, chociaż ksiądz twierdzi, że zarówno jedne jak i drugie malowane były tą samą ręką mistrza z Hios.

Zarówno forma, jak i tematyka fresków jest rzadko spotykana w Grecji. Dydaktyczny „komiks” rozciąga się przez cały kościół, przedstawiając historie ze Starego Testamentu, od Genesis — Księgi Rodzaju przez Stworzenie Świata do Wygnania z Raju (zwraca uwagę komicznie groźna ośmiornica pomiędzy rybami, w Piątym Dniu). Inne freski, bardziej typowe dla świątyń obrządku greckiego,

ilustrują życie Chrystusa i Matki Boskiej. Na uwagę zasługuje malowidło, także rzadko spotykane Objawienie Jana Apostola, zajmujące większą część wschodniego transeptu. Kolorowe mozaiki zdobią posadzki zarówno wnętrza, jak i olbrzymiego dziedzińca.

Prowadzi stąd niezbyt dobra droga do Siany, a jeszcze gorsza biegnie do oddalonej o 12 km na wschód Laermy. Warto ją odwiedzić jeśli interesują cię budowle bizantyjskie. W samej LAERMIE, tuż poniżej ocienionej platanami fontanny, stoi kościół Agios Giorgios, który wygląda na współczesny, lecz w środku znajdują się XIV-wieczne freski (klucze do kościoła w przyległej kafenio). Jest to wstęp do zwiedzania klasztoru Thari, zagubionego w sosnowym lesie, 5 km na południe po dobrze oznakowanej drodze. Będąc najstarszym ośrodkiem religijnym na wyspie, klasztor został ponownie założony w 1990 roku przez charyzmatycznego opata z Patmos, jako wspólnota sześciu mnichów. Gadatliwa siostra świecka i kucharz, który jest również dozorcą, wprowadzają do kathólikonu, składającego się z długiej nazwy i krótkiego transeptu zwieńczonego sklepieniem beczkowym. Pomimo dwóch ostatnio przeprowadzonych konserwacji, stulecia pozostawiły smugi wilgoci na freskach (powstałych w latach 1300-1450). Freski wciąż są wspaniałe. Przedstawiają głównie sceny z życia Chrystusa, łącznie z tak rzadko obrazowanymi jak sztorm na Jeziorze Galilejskim, spotkanie Marii Magdaleny i uzdrowienie kaleki.

Klasztor, poświęcony Michałowi Archaniołowi, bierze swoje imię od legendy o jego powstaniu. Piraci porwali księżniczkę i umieścili ją tutaj. We śnie zobaczyła Archanioła, który obiecał jej wyzwolenie. Z wdzięczności księżniczka ślubowała, że wybuduje tyle klasztorów na jego cześć, na ile łokci poleci rzucony przez nią złoty pierścień. Po wyzwoleniu księżniczka rzuciła pierścień, lecz zaginął on w krzakach i nigdy nie został odnaleziony. Tak więc nazwa „Thari” pochodzi od słowa tharevo, „ryzykuję, zgaduję, ośmielam się”. Wydaje się, że spadkobiercy księżniczki ufun­dowali tylko jeden klasztor.

Zachodnie wybrzeże Rodos leży od nawietrznej strony wyspy. Jest bardziej wilgotne, żyzne i zalesione. Większość plaż jest kamienista i nie osłonięta od wiatru. Nie powstrzymało to jednak rozwoju regionu. Na wschodnim wybrzeżu pierwsze kilometry ruchliwej, nadmorskiej drogi, otoczone są przez zabudowę turystyczną. Od Akwarium w dół, aż do lotniska, do drogi przylega linia megahoteli w stylu Miami Beach, choć miejscowości takie jak TRIANDA, KREMASTII i PARADISSI są nominalnie wioskami. I tak też wyglądają. Tak przedstawia się pierwsza część wyspy, faworyzowana przez organizatorów wycieczek grupowych, z urządze­niami w starym stylu. Przeznaczona jest dla bogatych ludzi z wyższych sfer, ulubiona przez ustatkowaną klientelę w średnim wieku, która niechętnie rusza się poza zasięg pasów startowych lotniska.

Ani samoloty, huczące ponad Paradissi, ani olbrzymia elektrownia w Soroni, nie zachęcają do zrobienia tu postoju, dopóki nie dotrze się do ważnego wykopaliska

archeologicznego w KAMIROS, należącego obok Lindos i Ialissos do jednej z trzech doryckich potęg, które zjednoczywszy się w V wieku p.n.e, założyły potężne państwo-miasto Rodos. Wkrótce usunięte w cień przez nową stolicę, Kamiros zostało opuszczone i odkryte dopiero w ostatnim wieku. Jest to dobrze zachowany dorycki krajobraz miejski, podwójnie wart oglądnięcia, ze względu na przepiękne położenie na zboczu wzgórza (codz. 8.30-16.00; 400 dr). Mimo iż żadna z pozostało­ści nie jest zbyt efektowna, warto zwrócić uwagę na fundamenty kilku małych świątyń, stoa i agory oraz zbiornika na wodę. Z powodu łagodnie opadających stoków nie budowano tu,fortyfikacji ani akropolu.

Na plaży poniżej Kamiros położonych jest kilka tawern. Są one bardzo przydatne, gdy czeka się na jeden z dwóch autobusów jeżdżących codziennie do miasta (można iść 4 km do Kalavardy, skąd jest lepsze połączenie). Więcej tawern jest w SKALA KAMIROU, 15 km na południe. Ten niewielki port nie wiadomo z jakich powodów stał się celem wycieczek autokarowych. Ich uczestnicy oglądają „Starą Prawdziwą Wioskę Rybacką” (napisy na szybach kilku restauracji potwierdzają ten fakt) — nie jest to jednak nic szczególnego. Mniej reklamowana jest kaiki, która przy dobrej pogodzie odpływa codziennie o 14.00 do Halki. Powrót następnego dnia rano. W niektóre dni dodatkowy kurs o 9.00, a powrót około południa.

Parę kilometrów od Skali położone jest „Kastello”, oznakowane jako Kastro Kritinias. Jest to wiejska forteca zakonu Joanitów, na pewno robiąca największe wrażenie. Droga dojazdowa jest zbyt wyboista dla autokarów. Po bliższej inspekcji okazuje się, że to tylko mury — z jedną kaplicą i wypełnionym śmieciami zbiornikiem na wodę. Są to jednak wspaniałe mury z widokiem na okoliczne wysepki i Halki. Na pobliskim parkingu należy dać starszej pani „datek”, w zamian za gazowane napoje, pomarańcze czy kwiaty.

Poza KRITINIĄ, cichą wioską położoną na zboczu wzgórza z kilkoma tawernami i pokojami do wynajęcia, główna droga wije się przez las na południe od SIANA, najbardziej atrakcyjnej osady górskiej, sławnej ze swojego aromatycznego sos- nowo-szałwiowego miodu i soumy, lokalnej „wody ognistej”. Wycieczki autobusowe zatrzymują się na placu przy kościele z ostatnio odnowionymi freskami. Szeregowe domy z płaskimi dachami w MONOLITHOS (4 km na południowy zachód przy końcu trasy autobusu) są słabym usprawiedliwieniem dla długiej doń podróży. Jedzenie w dwóch tawernach jest marne, gdyż obsługują one wiele grup, lecz widok na zatokę jest zadziwiający. Można wykorzystać wioskę jako bazę, zatrzymując się w „pokojach do wynajęcia” lub trochę drogim Hotelu Thomas. Powodem dla którego warto tu przenocować jest kolejny zamek Joannitów (2 km na zachód), bardzo fotogenicznie usadowiony na wzniesieniu i zawierający kilka kaplic. W okolicy leży również plaża Fourni. Pięciokilometrowa wyboista i kręta droga poniżej zamku prowadzi do tej pięknej żwirowej plaży, której 800-metrowy pas jest niczym nie skażony. Za przylądkiem, po lewej stronie (stojąc twardą do wody) znajduje się parę grot wydrążonych przez pierwszych chrześcijan chroniących się przed prześladowaniami.

LINDOS, atrakcja numer dwa na wyspie, wznosi się 12 kilometrów na południe od Haraki. Tak samo jak miasta Rodos, jego piękno uległo osłabieniu przez komerc­jalizację, tłumy ludzi. Jest tylko kilka miejsc, które nie są bez przerwy zarezerwowane przez niemieckie lub brytyjskie biura turystyczne. Wydaje się bezcelowe rekomen­dowanie jakiejś knajpy w tym gąszczu drogich barów z hamburgerami, rybami i frytkami. Dwadzieścia lat temu było to miasto umierające. Obecnie domy, których nie wynajęły biura turystyczne, zostały zakupione przez bogatych Włochów i Brytyjczyków. Zakazano budowy wysokich hoteli, lecz rezultat nie jest korzystniej­szy — powstaje dziwaczne, sztuczne miasto bez życia. W południe tuziny autokarów parkują jeden przy drugim na drodze dojazdowej, a nawet przy wjeździe na plażę, jak koraliki nawleczone na liczydło zysków.

Jeśli jednak przyjedzie się przed lub po wycieczkach, kiedy żwirowe plaże pomiędzy bielonymi domami są puste, to Lindos wydaje się być pięknym, mającym szczególny nastrój miejscem. Bizantyjski kościół pokrywają XVIII-wieczne freski, a kilka starszych, XV-, XVIII-wiecznych rezydencji jest otwartych dla publiczności. Wejście jest bezpłatne, ale mile widziany jest zakup lokalnych pamiątek, zwłaszcza koronek, z których miejscowość jest znana.

Na urwisku ponad Lindos znajduje się starożytny akropol z otoczoną kolumnami dorycką Świątynią Ateny, mieszczącą się wewnątrz zamku Rycerzy (codz. 8.30-17.00; 800 dr) — zadziwiająco udana mieszanka dwóch kultur. Chociaż antyczne miasto i oryginalna świątynia pochodzą z 1100 roku p.n.e. , budowa obecnej konstrukcji została rozpoczęta przez tyrana Kleovoulosa w VI wieku p.n.e. i dokończona w ciągu dwóch następnych stuleci.

Piaszczyste zatoczki Lindos, chociaż liczne, są jednak przeceniane i przeludnione. Lepsze i spokojniejsze plaże znajdują się nieco dalej w Lardos (patrz strona 547). Po południowej stronie akropolis leży mały, osłonięty port Św. Pawła, gdzie ponoć przypłynął apostoł, aby ewangelizować wyspę. Obecnie przewraca się chyba w grobie na widok tłumów wielbicielek słońca w toplessie.

Ze szczytu można spojrzeć na KOLIMBIĘ, położoną na północy. Niegdyś była tu nie zniszczona plaża, rozciągająca się wokół niewielkiej zatoczki z wulkanicznymi skałami. Dzisiaj stoi tu dwanaście niskich hoteli. Płytka zatoka Tsambikas od strony lądu ogrzewa się wczesną wiosną, a przepiękna plaża, chroniona przed zabudowa­niem (oprócz kilku istniejących tawern), zapełnia się w lecie tłumami ludzi. Idąc dalej na południe dochodzi się do następnej, pustej zatoczki Stegna. I tu jednakże pojawia się czasem sporo turystów mieszkających w ARHANGELOS — dużej miejscowości leżącej w głębi wyspy. Jest ona znana z produkcji artykułów skórzanych. Można tu również obejrzeć rozsypujący się zamek. Zaułki między główną drogą a cytadelą mieszczą ośrodki turystyczne, banki, tawerny, mini-markety i sklepy z biżuterią. Bardziej spokojną bazą noclegową na tym odcinku wybrzeża jest HARAKI — miły, choć nie wyróżniający się niczym port rybacki, mający dwie uliczki i ruiny zamku Feraklos. Większość oferowanych noclegów jest bez wyżywienia. Można pływać od strony miejskiej plaży, jeśli nie przeszkadzają w kąpieli gapie z nadbrzeż­nych kawiarni i tawern. Większość ludzi jedzie jednak około 1 km na północ, za zamek-twierdzę, -która poddała się Turkom jako ostatnia — na odludną plażę Agathi.